دکلمه لری مینجایی از مریم شفیع زاد
شاعر: حسین جهانشاد
….
مُنی قیقاج وِه ری ئی دل مئری ئو هَم مُحوری گِل
دلِم زَم دارِ عشقِت مَن، نَکَه یِه گِل بَکی مِن وِل
زِنِس تیرِت دِنوم شونم ، تِلوهَرّ کِردیَه جونِم
رِمِس دیوارِ لؤ بونِم ، هَنی هم بی قِرارَه دل
دِتو دردی گِرو دارم ، سَری بی جو وِه پا دارِم
ّدلی پُر خین ئو بیمارم ، چَشِم بی تو مئکَه هی گِلّ
هِنا میکِم بیا ئِه دوس ، سِخونِم چَسبِسَه وِه پوس
وِه لؤیا تو زِنم هی موس، بَزِه چینی دلم تو تِل
تو آسارَه دِ شؤگاری ، کِلِک وا دورسَرِت داری
نِشونَه تی خُدا داری ، بیا زیتِر دِرا ئِه ظِل
وِه هر کس میکِنی سیلی ، مورَه ئی دلْ مِنِن سیلی
اَرا ناری وِه مِه میلی ، دِ دردِت هی محورِم پِل
وِروگَشدِم دِ تنیایی ، هِنارس نی دِ بی خواویی
تو آوی ئو مِنِم مایی، بِرِشدِم ، دل بیه چی قِل
هِزارو جومه سئ دُخدِم ، دِتشیا نوم دَرین سُخدِم
دِخو تا گَن ، زِنَن بُخدِم ، جُنالِق بیمَه سی یِه کِل
پاورقی
قیقاج…تیر اندازی با اسب، نمایش با اسب ،رجز خوانی با اسب در میدان و یکه تازی
محوری گِل ….. برمیگردی ، برگشت میخوری
زم دار ….زخم خورده
عشقت مَن….عشقت ماند
یه گِل ….یک بار ، یِهو ،
شونِم …شانه ام
تلوهَرٌ…له کردن و خورد و خمیر کردن
رِمِس….فرو ریخت ، آوارشد
لؤ بونم ….لب بامم
گرو….گران
سری بی جو وه پا دارم ….سری بی جان به پای چوبه ی دار هستم
چشِم بی تو میکه هی گِلّ…بدون تو چشمم یکسره اشک میریزد . گِل ….آبریزش چشم
موس ..خواهش و تمنا و التماس و ریزه خواری سفره از شدت نداری
تِل ….بند زدن چینی شکسته
ظل …ستاره ی پر نور قطبی را گویند
وه هر کس…. به هرکس که نگاهی میکنی برای سیلی است که به جانم میزند
اَرا….چرا
پِل …غلت خوردن ،به هم پیچیدن
وروگشدم ….از بین رفتم ، نابود شدم ، بی رمق و ناتوان شدم ، پلاسیده و رنجور شدم
هنا رس …فریادرس
برشدم …برشته شدم ، کباب شدم
قل …رنگ سیاه و تبدیل به خاکستر شدن
جومه …پیراهن
سئ …سیاه دُخدِم ….دوختم
د خو تا گن زنن بخدم ….از خوب تا بد به من تهمت میزنند
جنالق ….جان به لب شدن
کل….فریاد شادی
